Marta, 01-07-2023, Warszawa

Marta Panna młoda z klasą

33

& Piotr

01-07-2023Warszawa

Osiągnięcia:

Wybrane firmy: 6 firm

Nasza historia: opublikowana

51

Ślubne Q&A: 51 odpowiedzi

0

Super strona: 0 głosów

Poznaliśmy się zupełnie przypadkowo, a połączył nas... kosmiczny algorytm... popularnej aplikacji randkowej. Oboje byliśmy po różnych perturbacjach związkowych, nieprzygotowani na taki obrót spraw... Ale, jak to ujął Victor de Lima Baretto: "dwoje ludzi spotyka się przypadkiem, a okazuje się, że na siebie czekali". Piotr szybko zaproponował mi przedstawienie teatralne pt. "Jacek i Placek", które odbywało się zaraz następnego dnia od naszego "spisania". Była to sztuka, na którą mogłam wybrać się razem z córką, dlatego uznałam to za świetny pomysł, (szczególnie, że już jakiś czas nie były w teatrze!). Poza tym zdecydowanie wolę spotkania na żywo, a to była wprost wymarzona okazja, aby poznać się osobiście! Postanowiłam więc wybrać się do teatru i... od razu zakupiłam bilety, jednocześnie potwierdzając!

Tamtego dnia, było mi zdecydowanie łatwiej przyjrzeć się dobrze Piotrowi, gdy już zajęłam miejsce na widowni... Moją pierwszą myślą było to, że wygląda... jak Wiking ze snu, który miałam dwa miesiące wcześniej... Piotr miał natomiast dużo trudniejsze zadanie przy blisko 300 osobach w sali, z których średnio ponad połowę stanowiły kobiety. W przerwie podeszłam z córką do miejsca, w którym urzędował Piotrek i wtedy oficjalnie się poznaliśmy! Jankę momentalnie zafascynowały migające światełka na konsolecie, więc większa część ich pierwszego spotkania, dotyczyła objaśniania, co i jak działa! Po spektaklu Piotrek oprowadził nas po teatrze, a na koniec, gdy siedzieliśmy obok siebie na pustej widowni, moja - niespełna wówczas ośmioletnia - córka radośnie tańczyła na scenie, prezentując ruch totalnie autentyczny i serpentynowy. Piotrkowi było niezręcznie, że nie udało mu się zaprosić nas do teatru. To właśnie miał na myśli, proponując spektakl. Nie przewidział, że ja natychmiast zakupię bilety i samodzielnie zorganizuję wyjście. Zapytał więc czy - w ramach rekompensaty za to nieporozumienie - może odwieźć nas do domu. Tak się też stało! Ja wówczas zaproponowałam herbatę.

W progu przywitała nas moja kotka, a potem Janka biegała po całym mieszkaniu z koleżankami. Ja - po zaparzeniu herbaty - tłukłam przy kuchennym blacie mięso na kotlety i obierałam ziemniaki. Mieliśmy mnóstwo tematów, więc cały czas rozmawialiśmy o: książkach, relacjach, zwierzętach... Mijały kolejne godziny, a my - już po zjedzeniu obiadu - piliśmy kolejną... i kolejną herbatę...

Następne dni nie były łatwe, ponieważ trafiłam do szpitala na planowy pobyt, związany z dotychczasowym leczeniem. Piotr wahał się czy poczekać aż wrócę do domu, czy jednak nie zwracać uwagi na konwenanse oraz fakt, że znamy się jeden dzień i... po prostu mnie odwiedzić... Wybrał tę drugą opcję, bo jak stwierdził później, po prostu poczuł, że "nie może wypuścić mnie z rąk". I tak to się zaczęło!