Małgorzata, 28-04-2018, Strzelce Krajeńskie

Historia naszych zaręczyn. W lutym 2016 roku po ponad 4 latach związku, 2 latach wspólnego mieszkania stwierdziliśmy, że nie mamy już na co czekać i bierzemy ślub. W tym czasie pierścionka na palcu jeszcze nie miałam. Mój Krzysiek zawsze twierdził, że to ja mam mu się oświadczyć, gdy podpytywałam się co chce dostać na zaręczyny ode mnie, zawsze mnie zbywał. Jakoś w lipcu zauważyłam jego dziwne zachowanie, i że napiwków nie zbiera już standardowo na buty tylko odkłada w ramkę za zdjęcie.
W grudniu 2016 zaczęły się podpytywania a jaki masz rozmiar palca, a jaki pierścionek Ci się podoba.
30 grudnia wyjechał po mnie dworzec, pojechaliśmy na zakupy. Chodził po sklepie jak poparzony, jego dziwne zachowanie zwiastowało kolejny mandat albo jakąś inną "katastrofę" . W mieszkaniu latał z pokoju do łazienki, a to do szafy, kuchni. W końcu podczas mieszania przeze mnie bigosu w garnku wyciągnął śliczny pierścionek dokładnie taki jak chciałam! Nikt z naszych znajomy czy rodziny nie słyszał tej historii, dla nich zaręczyny były nad morzem 1 stycznia, bo jak to mówi Krzysztof " No wstyd trochę opowiadać, że nie wytrzymałem i oświadczyłem się przy garach".