Justyna Bednarz Fotografia

Rozczulają mnie uśmiechy, małe gesty i prawdziwość. Jednak to wszystko znika w mgnieniu oka. Niepowtarzalne sytuacje możliwe są do ponownego „przeżycia” tylko dzięki wspomnieniom utrwalonym właśnie na fotografiach. W moim rodzinnym albumie nie ma niestety zdjęć, na których ktoś uchwycił miłość, zabawę, beztroskę, radość. Brak takich fotografii nie świadczy o tym, że nie było w naszym domu takich chwil. Po prostu nikt ich nie uchwycił, nie pstryknął, nie wykonał.
Obiecałam sobie, że nie pozwolę na takie braki w albumach innych.

Może pozwolę swoim klientom na przekonanie Was czym się wyróżniam: "Gdybyśmy mieli w kilku słowach oddać pracę Justyny przy naszym Wielkim Dniu to byłyby to: profesjonalizm, cierpliwość, rzetelność, ciepło, zaangażowanie, oddanie i czujność. Od pierwszego kontaktu telefonicznego i maili wiedzieliśmy, że chcemy, aby to Justyna uchwyciła najpiękniejsze momenty z naszego ślubu i wesela." - Maja

Fotografia w moim życiu daje mi możliwości. Możliwości doświadczania i odczuwania razem z innymi skrawka historii. Czy to nie piękne, że osoby które dopiero poznaje lub znam bo pojawiają się u mnie na sesji raz do roku, zapraszają mnie do swojego życia, po wymienionych wiadomościach na messengerze lub instagramie, bez wcześniejszego poznania face to face? I pozwalają brać aktywny udział w tworzeniu historii?

Daje mi możliwość tworzenia, pięknych, prawdziwych, emocjonalnych obrazów. Daje mi możliwość zapamiętania.

Dzięki niej mogę spotykać wspaniałych ludzi, poznawać ich, odwiedzać piękne domy które opowiadają historie.

Przy całodziennym ślubie staram się aby mój czas pracy nie przekraczał 12 godzin.

Stałe elementy, które są w każdym reportażu ślubnym to przygotowania ślubne, zdjęcia podczas ceremonii ślubnej, krótki plener w okolicy sali weselnej (20-30 min) oraz grupowe zdjęcia z bliskimi i gośćmi.

2022 to mój pełny 3 sezon ślubny. Swój pierwszy reportaż ślubny wykonałam w 2015 roku.

Bo stracone zdjęcia i dane bolą. Nikt nie da Wam gwarancji, że odzyska stracone pliki. A nawet jeśli to nie da gwarancji, że będą zdatne do użytku. Właśnie dlatego moje aparaty już podczas wesele zapisują zdjęcia na dwóch kartach. Po powrocie do domu zgrywam zdjęcia na dysk komputera, dysk zewnętrzny i chmurę.

Pracuje na dwóch aparat bezlusterkowych oraz dedykowanych obiektywach.

Niezmiennie, co roku mam ten sam dylemat. W co się ubrać, żeby wyglądać ładnie ale i czuć, że ciuchy nie krępują mi ruchów a buty nie zaczną cisnąć po 8h pracy.

Najchętniej poszłabym w spodniach jeansowych, adidasach i w koszulce. Jednak trochę mimo wszystko nie wypada. Ma być wygodnie ale i nie lekceważąco. Wśród wszystkich tych odświętnych sukienek i garniturów.

Dla mnie najważniejszą zasadą jest wygoda i nie rzucanie się w oczy. Cieżko jednak mówić o nie rzucaniu się w oczy kiedy na moich plecach wiszą dwa aparaty i zawsze pojawiam się koło Pary Młodej. Mimo wszystko staram się swoim ubiorem nie zwracać uwagi.

Najważniejsza jest wygoda. Dopiero potem wchodzi wygląd. Często na ślubach możecie mnie spotkać wędrująca w adidasach. Trzewiki już przerobiłam i nie znalazłam żadnych, które nie powodowałyby po tylu godzinach pracy, bólu nóg i kręgosłupa. I dodatkowo nie stukały ani nie piszczały na kościelnej posadzce. Cieżko wtedy poruszać się niezauważenie. A w zależności od pory roku i pogody wskakuję w spódnice, lnianą koszulkę i sandały (ale tylko Birki!) Albo materiałowe spodnie, koszulę i adidasy. Oczyście nieodzownym elementem są szelki fotograficzne, które maksymalnie wspomagają moją pracę i odciążają kręgosłup.

Nie szaleje z kolorami. Zwykle są to odcienie brązu, czernie, szarości i biele.

Zdjęcia otrzymujecie w wirtualnej galerii. Możecie ją przesyłać bliskim i pobierać z niej zdjęcia. Galeria jest zabezpieczona hasłem, więc nikt niepożądany nie będzie miał wglądu w Wasze zdjęcia. W tej galerii dokonujecie również wyboru ujęć do wywołania oraz do albumu.

Czas oczekiwania to około 30-45 dni. Jednak staram się żeby nie przekroczył 65 dni.
Następnego dnia po weselu otrzymujecie zajawkę składająca się z 50-70 zdjęć z Waszego dnia. Więc już następnego dnia możecie chwalić się nowiną :)

Tak. Posiadam uprawnienia wydane przez odpowiednią Kurię.

Co jest w fotografii najważniejsze? Światło!

Gorzej jeśli go nie ma. Robi się lekko straszno. I tak było ze ślubem Mai i Hauki. Ich pomysł na motyw przewodni i sam ślub był tak inny, że początkowo byłam zafascynowana. Dopiero jak podpisaliśmy umowę na reportaż ślubny a emocje opadły, obcięłam się na co właściwie się zgodziłam. Na wykonanie zdjęć ze ślubu w Teatrze w którym nie ma ani jedno okna i ani odrobiny światła naturalnego. Za to ma same czarne ściany! 🤯

Wiedziałam, że nie będę błyskać ani rozstawić lamp, bo młodzi musieliby stać mniej więcej w jednym miejscu, żeby zmieścić się w zakresie lamp. Loteria! Jedynym ratunkiem było dobrze ustawione oświetlenie przez obsługę teatru.

Jest bardzo cienka granica którą łatwo przekroczyć i mocno nie doświetlić zdjęcia. Ja wolę coś nie doświetlić niż prześwietlić. Zawsze w programie można rozjaśnić zdjęcia i dodać więcej szczegółów na zdjęciach. Grunt, żeby nie przegiąć w jedną stronie i nie mieć piaskownicy na zdjęciach. Wyciągnięcie szczegółów w mocno niedoświetlonym zdjęciu bez utraty jakości będzie bardzo trudne. Ja nie jestem przeciwnikiem ziarna, ale jeśli mogę go na zdjęciu nie mieć to staram się go nie mieć.
Tutaj jednak wiedziałam, że na pewno się pojawi i uprzedziłam o tym Młodych. Chodziło tylko o to żeby to nie była piaskownica 😅

Byłam do tego stopnia zestresowana tym brakiem światła i czułam się tak nieswojo, że na dzień przed ślubem, kiedy młodzi układali wszystkie dekoracje, przyjechałam do Teatru, żeby sprawdzić jak oświetleniowcy ustawią światło. I tak! Mogłabym to olać i w dniu ślubu się tym dodatkowo stresować i na 2-3 minuty przed ceremonią powiedzieć, że światła są tak mocno ustawione, że wszystko mi przepala i niech się martwią. Ale pojechałam, pogadałam i poprosiłam o zmniejszenie mocy świateł. Wystarczyło. Zajęło mi to łącznie może 1h więcej. Ale byłam spokojna i pewniejsza.