Martyna, 18-08-2018, Stargard

Nasza historia wspólnej miłości rozpoczęła się w .tydytydum . w Kościele! :) Ja byłem lektorem, zaś moja Żona (nareszcie, uf! :D) śpiewała w scholi. Choć znaliśmy się dość długo - no przynajmniej z widzenia. ekh! to znaczy ja Ją znałem z widzenia - to poznaliśmy się dopiero niecałe 5 lat temu. Nasze drogi dość szybko zaczęły się przeplatać. Wspólne wypady, spacery, długie rozmowy. Pamiętam jakby to było dzisiaj jak zaproponowałem przez wiadomość na Facebooku - dodam, że Żona jest 4 lata starsza - wspólny spacer. Rozumiecie? Szczyl 18 letni przez FB podbił do dziewczyny o 4 lata starszej. Tyle nerwów co mnie to kosztowało. Jej, do dzisiaj wspominam to z wielkim uśmiechem na twarzy. To oczekiwanie z jednej strony a z drugiej myśli, że jestem głupi, że na coś takiego się porwałem. Ale odpowiedź była pozytywna. I tak się to zaczęło. Oświadczyny średnio pamiętam - za duży stres. Z tego co mówiła Żona, to gdy uklęknąłem przed nią (oczywiście po wcześniejszej zgodzie na zaręczyny przyszłych Rodziców) i poprosiłem o to by była moją Żoną a następnie wstałem, to ręce tak mi się trzęsły, że nie mogłem aż założyć jej pierścionka zaręczynowego. Jedno wiem! To była dobra decyzja! <3